دو روز پیش دوست صمیمیم با یه لحن بد بهم توهین کرد تنها چیزی که گفتم این بود (این چه طرز حرف زدنه) و دیگه جوابشو ندادم دیروز یه پسره داخل مطب به دلیل عجله زیادی که داشتم و حواس پرتیم یه تیکه بد بهم انداخت که اصلا حتی تا لحظه اخر که از مطب میرفت بیرون برنگشتم ادم حسابش کنم امروزم یکی داخل اینستاگرام به فامیلیم توهین کرد و من فقط نوشتم (نشانه ادبتونه????) و خیلی موضوعات دیگه از این قبیل که من تنها با یه جمله کوتاه یا بی توجهی از کنارشون گذشتم چیزی که این روزا خوب یاد گرفتم اینه که این حساسیت های ماست که باعث دلخوریامون میشه و ناراحتمون میکنه نه حرف یا برخورد دیگران مثلا وقتی تو به شخصیت و طرز فکر خودت و خانوادت ایمان داشته باشی هر توهینیم که بشه برات اهمیت نداره چون ذره ای به شخصیت و خانوادت اسیب نمیرسونه یا مثلا اگه وقتی به یکی محبت میکنی همون اول اینو به خودت بگی این محبت صرفا از جهت اینه که من خودم لذت میبرم دیگه توقعی ایجاد نمیشه که زمانی فرد مقابلت بی معرفتی کرد ناراحت شی ولی جایی که شخصیت ادم اسیب ببینه و زیر سوال رفت اونجا باید بشینی و فک کنی من توی کدوم یک از برخوردای خودم اشتباه کردم که باعث شده زیر سوال برم و چنین برداشتی از من بشه یعنی اینجوری بگم براتون که ما باید یاد بگیریم که به موقع خودمون و زیر ذره بین قرار بدیم و چه وقتایی راحت از کنار مسائل عبور کنیم :)))
باشد که همگیمان رستگار شدیم :)))
شخصیت منبع
درباره این سایت